In dit boek kunnen westerse managers voor de allereerste keer lezen hoe Honda, Canon, Matsushita en andere bedrijven het intellectuele kapitaal van hun medewerkers benutten voor het creëren en uitbreiden van kennis.' De schrijvers, beiden hoogleraren aan de Japanse Hitotsubashi Universiteit, leggen een verband tussen het succes van Japanse bedrijven en hun kunde om nieuwe kennis te genereren. Het gaat hen daarbij vooral om kennis, die opgeslagen ligt in ervaringen van individuen, om te zetten in expliciete, voor iedereen toegankelijke kennis. De auteurs starten met theoretische grondslagen over kennis en toepasbaarheid daarvan. Vervolgens staan ze stil bij het proces van kennisoverdracht. Het betreft onder andere het omzetten van persoonsgebonden kennis in expliciete kennis en vice versa. Deze processen vragen om een specifieke managementstijl, waarbij het middenkader een sleutelrol heeft. Daarnaast stelt een goede kennisomvorming eisen aan de organisatiestructuur. De beschreven structuur haalt het beste uit de hiërarchische en de autonome taakgroepen-structuur. Het boek eindigt met een exercitie over de implicaties van deze organisatietheorie. De schrijvers gebruiken veel voorbeelden uit de Japanse industie om de abstracte theorieën te verduidelijken. Tesamen met de logische en gestructureerde opbouw is het daarom niet alleen een interessant, maar ook goed leesbaar boek.