Duizenden jaren heeft de mens niet beschikt over voldoende middelen om zichzelf te gronde te richten, ondanks zijn destructieve aanleg maar met de massavernietigingswapens van tegenwoordig is hij nu wel degelijk in staat dat te doen. De gewelddadige drang in de mens wordt vaak verbonden met het religieuze: oorlog en religie lijken onontwarbaar verstrengeld te zijn. Karen Armstrong windt er geen doekjes om, ze schrijft openhartig over die verstrengeling. Maar tegelijkertijd laat ze zien dat naast de kruisridder die in de middeleeuwen dood en verderf zaaide en de jihadist die dat tegenwoordig doet, er in religies ook altijd een Jezus of een Boeddha is geweest, pleitend voor vrede en verzoening. Ze toont bovendien aan dat de onderliggende motieven voor het gebruik van geweld vaak heel weinig met religie te maken hebben, maar sociaal, economisch of politiek van aard zijn. Daarmee corrigeert ze het overheersende beeld dat religies de schuld zijn van het grote bloedvergieten in de geschiedenis.